Położona na południowo-zachodnim krańcu Europy Portugalia leży poza głównymi szlakami turystycznymi. Ukształtowana w późnym średniowieczu, przez wieki była izolowana od kontynentu, ciągnąc raczej ku morzu. Omijały ją wojny, jedynym kataklizmem jaki ją dosięgał, były trzęsienia ziemi. Także dzisiaj nie zalewają jej turyści. Być może jest to spowodowane niedostępnym dla wczasowiczów oceanem, oblewającym jej brzegi, może niedostępnymi terenami górskimi w głębi lądu. Faktem jest, że Portugalia ma wiele do zaoferowania, szczególnie zabytków materialnych z okresu jej największej świetności w XVI i XVII wieku. Portugalia cechuje się charakterystycznym kształtem. Terytorium Portugalii można mniej więcej w połowie podzielić na dwa historyczne regiony, położone na południu Alentejo z głównym miastem Lizboną, oraz znajdujące się w części północnej Beiras z miastem Porto.
Siedemnaście obiektów znajdujących się na terenie Portugalii, w tym czternaście w jej europejskiej części, zostało umieszczonych na liście światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego UNESCO, są to sztuka naskalna w dolinach Côa i Siega Verde, historyczne centra miast Évora, Guimarães, Lizbona, Mafra, Porto, Sintra, klasztory w Alcobaça, Batalha i Tomar, sanktuarium w Bradze, fortyfikacje Elvas, uniwersytet w Coimbrze oraz region winny Alto Duero. Wśród niematerialnego dziedzictwa europejskiej części Portugalii, UNESCO wyróżniło sokolnictwo, rzemiosło wytwarzania figurek glinianych, dietę śródziemnomorską, miejską pieśń fado, śpiew polifoniczny cante alentejano oraz karnawał w Podence. Ponadto w europejskiej części Portugalii utworzono jeden park narodowy.